کارمندان آب و برق، قربانی خشم بی صدای مردم

این کارمندان که اغلب در بخش های عملیاتی و میدانی فعالیت می کنند، نه در تصمیم گیری های کلان نقشی دارند و نه توان تغییر ساختارهای فرسوده یا تأمین بودجه های لازم را. اما در چشم مردم، آنها نماد یک سیستم ناکار و مشکلات امروزی در حوزه آب و انرژی هستند. سیستمی که سالهاست با مشکلاتی مانند شبکه های قدیمی، کمبود منابع، سوءمدیریت یا تحریم ها دست و پنجه نرم میکند. کارمند پشت پیشخوان، مسئول آب منطقه یا تکنسین خطوط انتقال، هر روز با مراجعه کنندگانی روبروست که خستگی روزهای بدون آب و برق را به شکل فریاد، نگاه های سنگین یا حتی توهین بر سر او خالی می کنند. این در حالی است که بسیاری از این کارمندان خود در خانه هایشان با همان معضلات دست به گریبانند. قطعی برقی که زندگی آنها را نیز مختل میکند یا آبی که به لوله های ساختمانشان نمی رسد. این تناقض دردناک، آنها را در میانه میدانی خشن قرار می دهد. از یک سو وفاداری به سازمانی که در آن کار می کنند و از سوی دیگر همدردی با مردم خسته ای که حرف هایشان گاه به جای رسیدن به گوش مسئولان به قلب این کارمندان اصابت می کند. این خشم عمومی ریشه در شکافی عمیقتر دارد. شکاف بین انتظارات جامعه و واقعیت های پشت پرده سیستم های خدمت رسان. مردم که سالهاست وعده های اصلاح و بهبود را شنیده اند، دیگر تحمل تکرار مشکلات را ندارند. آنها نمی دانند که یک کارمند ساده آب و برق چه اندازه در برابر کمبود بودجه، فرسودگی تجهیزات یا تصمیم های مافوق ها و سیاست های کلان و منطقه ای ناتوان است. در نتیجه ناامیدی خود را به سمت نزدیکترین هدف ممکن نشانه می روند. افرادی که هر روز در محل کارشان حاضر می شوند تا با وجود تمام محدودیت ها، چرخ های سیستم را هرچند به زحمت بچرخانند. این وضعیت برای کارمندان علاوه بر فشار کاری، بار روانی سنگینی به همراه می آورد. بسیاری از آنها دچار فرسودگی شغلی می شوند، انگیزه خود را از دست داده یا در تنهایی از این احساس رنج میبرند که گویا میان مردم و سازمانشان گیر افتاده اند. نه می توانند درد مردم را آنچنان که شایسته است به گوش مدیران برسانند و نه قادرند توضیحی منطقی برای تصمیم های بالادستی یا تنش های موجود ارائه دهند. از سوی دیگر، سازمانها و نهادهای مسئول نیز کمتر برای شفاف سازی تلاش می کنند. توضیح ندادن علت واقعی مشکلات مثلاً کمبود قطعات وارداتی به دلیل تحریم ها یا نبود بودجه برای نوسازی شبکه در کنار عدم وفا به وعده ها باعث می شود مردم گاه گمان کنند این کاستی ها از بی کفایتی فردی همان کارمندان میدانی نشات میگیرد. این دور باطل، اعتماد عمومی را از بین برده و کارمندان را به قربانیان بی صدای نظامی تبدیل می کند که خود نیز در آن اسیرند. شاید این بهترین توضیح از شرایط امروزی بسیاری از کارکنان وزارت نیرو باشد.اما واقعیت آنکه راه برون رفت از این وضعیت، نه سرزنش کارمندان بلکه بازتعریف مسئولیت هاست. سازمانها باید با شفافیت درباره محدودیت ها و برنامه های آینده گفت وگو کنند، مردم را در جریان اقدامات قرار داده و از تجربه های عملی کارمندان برای بهبود سیستم بهره ببرند. از طرفی، جامعه نیز باید به جای شخصی سازی مشکلات، خواستار پاسخگویی نهادها و اصلاحات ساختاری شود. تا زمانی که این اتفاق نیفتد، کارمند آب و برق تنها پله ای است که خشم مردم از روی آن عبور می کند، بی آنکه به سرچشمه اصلی بحران برسد.کارمند آب و برق نه مقصر است و نه دشمن مردم. او تنها حلقه واسط یک سیستم دچار مشکل و تنش است. تا زمانی که ساختارها اصلاح نشود، فرهنگ‌مصرف تغییر نکند و سرمایه لازم تامین نگردد، خشم مردم به جای رسیدن به سرچشمه مشکلات و علل واقعی، به پایین ترین حلقه زنجیره سرازیر خواهد شد. بیایید به جای سرزنش افراد، دنبال اصلاح سیستم باشیم.این اصلاح در همه ارکان چرخه از تولید تا مصرف آب و برق را شامل می شود. به جای عصبانیت با هم می توانیم از بحران امروزی حوزه آب و انرژی به امید بهبود در آینده نزدیک بگذریم.